ก่อนจะเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ อาตมาผ่านการทำงานหลากหลายอาชีพ แต่ที่หลักๆก็คือเป็นคอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์ เป็นนักจัดรายการวิทยุโทรทัศน์ เป็นโปรโมเตอร์จัดชกมวย และ เป็นนายสนามมวย

 สำหรับคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ในวงการมวยได้คงต้องกร้านพอสมควร เพราะผู้คนในวงการมวยล้วนไม่ธรรมดา มีเรื่องของการพนันขันต่อมาเกี่ยวข้องมีการทะเลาะวิวาท ชกต่อยกันนอกเวที ในเวที มีได้ มีเสีย มีลูกปืนเป็นบริบทประกอบฉาก ตลอดทั้งภาษาพูดของผู้คนในวงการมวย ก็เป็นภาษาเฉพาะที่อาจจะไม่สุภาพเรียบร้อย

อย่างไรก็ตามคนในวงการมวยส่วนใหญ่เป็น “คนจริง” กล้าได้กล้าเสีย ประเภทเกิดเป็นชายต้องชน เกิดเป็นคนต้องสู้ เรื่องน้ำใจไม่เป็นรองใคร ควักง่ายจ่ายเร็ว น้ำท่วม ไฟไหม้ ผู้คนไร้ที่อยู่อาศัย ลงขันกันในสนามพรึบเดียวได้เป็นแสนเป็นล้าน

แต่การเป็นนายสนามมวย หรือ เป็นเจ้าของสนามมวย ตามกฎหมายคือเป็นเจ้าของสถานที่ ถือเป็นผู้ที่ต้องรับผิดชอบทั้งชีวิตและทรัพย์สินของผู้คน บางคืนมวยเลิกแล้ว แต่นายสนามมวยต้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนกรรมการจนรุ่งเช้า เพราะกลุ่มนักมวยฝ่ายที่ถูกกรรมการตัดสินให้แพ้จนเสียเดิมพัน กำลังพาพวกไปดักรอซุ่มยิงกรรมการคนดังกล่าว

บางครั้งเคยยืนขวางทางปืนเอาไว้ ที่ขอบเวที พร้อมยกมือไหว้เพื่อขอร้องไม่ให้ยิงกัน

มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร

ประโยคนี้ได้ยินบ่อยมากสำหรับชีวิตนายสนามมวยในชนบท ซึ่งอาตมาก็รักษาตัวรอดปลอดภัยมาได้อย่างยาวนานตลอดระยะเวลาหลายปีที่คลุกคลีอยู่กับวงการมวย ทั้งๆที่มีกรรมการห้ามมวยหลายคน รวมทั้งโปรโมเตอร์ หัวหน้าค่ายมวย นักมวย และ นายสนามมวย  ถูกทำร้าย ถูกชกต่อย ถูกยิงทิ้ง บางคนถูกตีจนเสียสติ

ที่อาตมารอดมาได้อาจเพราะพื้นฐานของชีวิต เป็นผู้มีอุปนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตนยกมือไหว้คนง่ายแม้จะคลุกคลีอยู่ในวงการมวยมาเนินนาน แต่ก็ไม่ได้เป็นนักเลงเหมือนคนอื่นเขา แม้อาจจะเคยเดินหลงเข้าไปอยู่ในดงนักเลงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวบ้าง หรือบางช่วงชีวิตของการเป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์ เคยนั่งฟังมือปืนถกเถียงกันว่า ใครจะเป็นคนยิ่งเสี่ยคนพี่ ใครจะเป็นคนยิงเสี่ยคนน้อง จนทำให้นึกเศร้าใจว่าชีวิตคนช่างเหมือนผักเหมือนปลาจริงๆ

มือปืนตกงานบางคนเคยอ้อนวอนให้ช่วยหางานยิงคนให้หน่อย ซึ่งอาตมาก็หมดหนทางช่วยเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยคิดจะฆ่าใครเลย กระทั่งเคยเห็นท่านผู้กำกับไปยกมือไหว้นักเลง เพื่อขอให้ช่วยย้าย ส.น.ให้หน่อย

เรื่องแบบนี้ผู้คนที่ไม่ได้อยู่ในวงการอ่านแล้วย่อมงง อีกทั้งคงไม่เชื่อว่าเป็นเหตุการณ์ที่มีอยู่จริงในประเทศไทย

เมื่อหันหน้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ อาตมาก็พยายามเจียมเนื้อเจียมตัว เป็นภิกษุชรา ที่ว่าง่ายสอนง่าย โดยศึกษาพระไตรปิฎกถึงเรื่องราวของท่านราธพราหมณ์ ภิกษุที่บวชเมื่อแก่มาเป็นแบบอย่าง เจอภิกษุรูปหนึ่งรูปใดอาตมาก็มักยกมือกราบไหว้ท่านก่อน ไม่ว่าพรรษามากกว่า หรือพรรษาน้อยกว่าก็ตาม

วิธีคิดของพระแก่ๆ หรือ ภิกษุสูงวัยอย่างอาตมาก็คือความคิดคำนึงถึงชีวิตหลังความตายว่าเขาจะให้เราไปที่ไหน และจะได้ไปในจุดมุ่งหมายที่เราอยากไปหรือเปล่า ดังนั้นวันเวลาที่เหลืออยู่จึงเป็นเรื่องของการปฏิบัติตนอย่างท้าทาย ซึ่งต้องปฏิบัติด้วยความเข้าใจที่ถ่องแท้

สิ่งหนึ่งที่อาตมาปฏิบัติเป็นประจำทุกๆปีก็คือการออกธุดงค์ในประเทศไทย โดยจาริกไปกับหมู่สงฆ์ตามจังหวัดต่างๆ ตลอดทั้งการเดินทางแสวงธรรมไปพักแรมตามป่าช้า รวมทั้งการเป็นเจ้าภาพจัดงาน “ธุดงควัตรปฏิบัติธรรม” ซึ่งมีพระสงฆ์จากทั่วประเทศจาริกมาปักกลดร่วมปฏิบัติธรรมด้วยกัน ณ บ้านสวนแสงธรรม ซึ่งเป็นธุดงคสถานบนพื้นที่ 20 ไร่ ของอาตมาที่บิดามารดามอบเป็นมรดกให้ลูกๆ

ธุดงคสถานที่ชื่อ “บ้านสวนแสงธรรม” อยู่ที่ตำบลพนมรอก อำเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์  เป็นรีสอร์ตเก่าของอาตมา ที่มีสนามมวยอยู่ในบริเวณดังกล่าว สนามมวยแห่งนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นสังเวียนของชายต้องชน คนต้องสู้ เคยคลาคล่ำไปด้วยเซียนมวย นักมวย นักเลง แต่ปัจจุบันกลายเป็นธุดงคสถานอันเงียบสงบ นายสนามมวยคนนั้นก็กลายมาเป็นนักบวชชราในวันนี้

อาตมายังคงรักษาสนามมวยแห่งนี้เอาไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์และเป็นข้อคิดเตือนใจในสรรพสิ่งแห่งความผันแปรของชีวิตที่ไม่มีอะไรแน่นอน บนสังเวียนผืนผ้าใบที่เคยเป็นสังเวียนแห่งการห้ำหั่นพันตูละเลงเลือดด้วยอาวุธมวยไทย บัดนี้ได้กลายเป็นสังเวียนแห่งการบรรยายธรรมของพระสงฆ์ทรงสมณะศักดิ์ หรือ ครูบาอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง

ส่วนอัฒจันทร์ ที่เคยเป็นที่นั่งของเซียนมวย ก็กลายเป็นที่นั่งของภิกษุผู้เดินทางมาปฏิบัติธรรม รับกระแสธรรมด้วยความอิ่มเอิบ จากทั่วประเทศ

ภิกษุหลายรูปที่เคยไปปักกลดที่บ้านสวนแสงธรรม และ ได้รับการถ่ายทอดถึงช่องทางในการเดินทางมาเผยแผ่พระพุทธศาสนาในอเมริกา กระทั่งวันนี้ท่านมีตำแหน่งหน้าที่อยู่ตามอารามต่างๆในสหรัฐอเมริกา และ ยุโรป ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของอาตมาเป็นอย่างยิ่ง

เคยมีญาติโยมไถ่ถามถึงจุดยืนในการเป็นภิกษุของอาตมาว่าเป็นเช่นไร คำตอบก็คือ ขอให้อาตมาเป็นพระแก่ที่มีประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนา ไม่นำพาสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ทำให้พระพุทธศาสนามัวหมอง เป็นที่พึ่งทางจิตวิญญาณของญาติโยม และ ไม่เป็นภาระแก่องค์กรสงฆ์

อย่างไรก็ตามภิกษุที่หันหน้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ในขณะที่วัยชราเริ่มมาเยี่ยมเยือน ควรกำหนดจุดหมายปลายทางแห่งชีวิตเอาไว้อย่างแม่นมั่น ไม่เลื่อนลอย นั่นคือความคิดคำนึงถึงปรากฏการณ์หลังความตายแห่งตน เหมือนอาตมาผู้กำลังกำตั๋วโดยสารบนขบวนรถรางเที่ยวสุดท้ายของชีวิตที่ต้องมีความอดทนเป็นเลิศด้วยการฟันฝ่าวิบากกรรมต่างๆ ประหนึ่งเป็นด่านทดสอบความมุ่งมั่น

จะต้องอดทนต่อการถูกติฉินนินทา ให้ร้ายป้ายสี และ เลือกปฏิบัติ กระทั่งครั้งหนึ่งเคยถูกพระราชาคณะรูปหนึ่งเดินเข้ามาถามซึ่งๆหน้า

“....... ท่านรู้แล้วใช่ไหมว่าผมเป็นใคร”

ประหนึ่งว่าท่านขุ่นเคืองใจที่อาตมาอาจจะไม่ได้แสดงความเคารพนบนอบอย่างเหมาะสมในตำแหน่งพระราชาคณะอันสูงส่งของท่าน มันทำให้อาตมาเกิดความหวาดหวั่นพรั่นพรึงเป็นอย่างยิ่งเสมือนหนึ่งลูกแกะถูกขู่คำรามด้วยพญาสิงโต

พลันก็รำลึกไปถึงเหตุการณ์ในสนามมวยเมื่อครั้งอดีตขณะที่ยังมีตำแหน่งเป็นนายสนาม

“..... มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”

ประโยคทั้งสองประโยคนี้อาจจะเขียนต่างกัน คนพูดและคนฟังก็ต่างสถานภาพกัน แต่ความหมายมันเหมือนกัน ซึ่งพระชรารูปนั้น ต้องกัดลิ้นแล้วกลืนเลือดลงอกเพื่อก้าวข้ามไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งชีวิตให้ได้....

ขอเจริญพร
พระชลินทร์ธมฺมวฑฺฒโน
วัดบ้านป่านาบุญ (Buddhist Meditation of Whitewater)
60850 Hilltop Rd Whitewater CA 92282
Tel: 323-7423915 , 760-3295274
watbaanpa@hotmail.com

…….

MY LIFE ..
BEFORE I BECAME A "MONK"

Before entering the umbrella of a Buddhist monk I worked at various occupations. But I mainly acted as a newspaper columnist. I was a radio and television presenter. I was a boxing promoter and a boxing stadium master.

For people who can live on boxing, lives must be quite rough because people in boxing are all extraordinary. There is the subject of gambling that later involves controversies: fighting outside the stadium ring and inside the stadium ring. It is a scene that complements the context throughout the spoken and narrative language of people in the boxing industry. Yes, it is a specific language that may not be polite.

However, most of the people in boxing are “real” risk-takers. To be born as a man, one must crash. To be born as a human, one must fight. Kindness is second to none. They are easy to take purses out, and to pay quickly. In case of floods, fires, homeless people,compete with donations in the ring at once to collect hundreds of thousands and millions of Baht.

But by a legal stipulation, being a boxing stadium owner or owning a boxing stadium is nothing but the owner of the place. Laws consider the person to be responsible for both the lives and property of the audiences. Certainly night boxing is over but the boxing stadium owner has to sit with the referees until dawn because the groups of boxers are judged by the referees to lose until losing the bet. They are taking chances to trap and wait as the sniper to shoot the said referees.

Indeed, I sometimes used to stand in the way of the gun at the edge of the ring, raising my hands to salute and begged them not to shoot each other.

..... Do you know who the hell I am?

This sentence is often heard in the life of a boxing stadium owner in the countryside. I have managed to survive my life safely for a long time during many years of being involved with the boxing industry. There are really the facts that many boxing committees including promoters, boxing camp leaders, boxers and boxing stadium masters are beaten, punched, shot, and some are beaten to the point of losing consciousnesses.

I was able to survive probably because of the basics of life. I have a humble character; I easily raise my hands to pay homage to people even though they have been involved in the boxing industry for a long time. But I am not a gangster like others. Even if I may have walked into a gangster group without knowing it or at some point in my life as a newspaper reporter, I used to sit and listen to the shooters debate: who will be the greatest? Who will shoot the younger and who will shoot the older brother, etc. Until it made me sad that the life of a person is really like a worthless vegetable or like a wasteful fish.

    Some unemployed gunmen have pleaded for help finding a job to shoot people. I have no way to help because I have never thought of killing anyone since I was born. I am still seeing the scene that a law enforcement police superintendent raised his hands to pay respect to the unlawful gangsters to ask to help him to relocate his police station. The people who are not in the publishing industry would be confused with this kind of scene. One also does not believe that this is an event that actually exists in Thailand.

    When facing the umbrella of a Buddhist monk I tried to be modest, an old monk who was easy to be taught. This was by studying Tripitaka about the story of Brahmin Radha, a monk who has been ordained in old age; who was one role model of the monks. As a general practice, I always raise my hands to pay homage to another monk first, no matter his ordained days are longer or shorter than mine.

    The way of thinking of an old monk or an elderly monk like me is thinking about the afterlife where I will be taken to, and I will be able to go to the destination that I want to go or not. Therefore, the remaining days are a matter of defiant conduct which shall be practiced with true understanding.

    One event that I do every year is going on a pilgrimage in Thailand by traveling with monks into various provinces, including the pilgrimage to camp in the cemetery as well as hosting the event "pilgrimage to practice Dharma (Ṭhudngkhwạtr pt̩ibạtiṭharm)" where monks from all over the country come to join in practicing Buddhist doctrines together at Ban Suan Sang Tham. This is a pilgrimage site on the area of 4 ha. of mine that my parents gave as inheritance to their children.

The pilgrimage facility named "Ban Suan Saengtham" is located in Phanom Rok Subdistrict, Tha Tako District, Nakhon Sawan Province of Thailand. It is an old resort of mine, having a boxing stadium in the area. This boxing stadium was once the arena of men who had to clash, who had to fight. Today that boxing stadium master becomes the author, an old monk.

    I still maintain this boxing stadium as a memorial and reminder of all the volatile things of life that are uncertain. On the canvas arena that used to be the arena of pounding and blood smeared with the Muay Thai weapons, it has become a Dharma lecture hall for famous monks or teachers.

    Moreover, the amphitheater section that used to be the seat of boxing masters becomes the seat of the monks who travel, who flow into with enthusiasm from all over the country.

    Many monks who had erected pilgrimage umbrellas at Ban Suan Sangtham conveyed how to travel to propagate Buddhism in America. Until today, they have achieved positions of divine duties at various monasteries in the United States and Europe. This is a great pride for me.

    I once had my Dharma audiences ask me about my stance as a monk. My answer is: I do not bring anything that tarnishes Buddhism. I devote myself to be a spiritual refuge for disciplines and I shall not be a burden to the monk organizations.

    However, regarding the monk who begins to turn his face towards the Buddhist umbrella at the old age, his goal of life should be determined precisely, not drifting. That is, a thought about the phenomenon after one's own death. It is just like me who is carrying "a one-way ticket on the last train of my life." I have to endure excellently by going through various adversities as if they were a test of determination.

    I shall endure being criticized, gossiped about, slandered and discriminated. Once I was asked by one of the high episcopal rank bishops or Chaokhun :

    “……You already know who I am, right?”

    It was as if he was offended that I might not have had show a proper respect and obedience toward his high prestige. That incident made me extremely frightened and terrified, as if a lamb being threatened by a roaring lion.

    Immediately I remembered the circumstance in the boxing stadium in the past while I was still having a position as a ring master.

    “..... Do you know who the hell I am?”

    These two sentences may be written differently; speakers and listeners are different. But the meaning is the same. Indeed, the old monk has to bite a bullet or tongue and swallows his blood in order to cross over to his destination in life.


Wish you prosperity,

Phra Chalindhamwattano
Wat Ban Pa Na Boon
Buddhist Meditation of Whitewater
60850 Hilltop Rd, Whitewater, CA 92282
Tel: 323-7423915 , 760-3295274
watbaanpa@hotmail.com