ขบวนเดินพาเหรด”โขน” กลางถนนฮอลลีวูด เมื่องาน “ไทยนิวเยียร์เดย์ สงกรานต์เฟสติวัล ครั้งที่ 13” ภายใต้การดูแลของ นายกสมาคมไทยแห่งแคลิฟอร์เนียภาคใต้ จีน่า ปรีชา ได้ “ครูโอ๋” หรือ ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง ซึ่งเป็นอาจารย์สอนนาฏศิลป์อยู่ที่โรงเรียนนายเรืออากาศ มาฝึกสอนท่าเดินแบบยักษ์, แบบลิง, รวมทั้งท่างามๆ ของพระรามแผลงศร และพระลักษณ์ ให้สง่าคมสมเป็นตัวเอกแห่งเรื่องรามเกียรติ์ ราวกับพรหมลิขิตขีดเส้นเกณฑ์ชะตาไว้แล้ว
จุดหักเหของชีวิต “ครูโอ๋” ที่ทำให้เธอต้องเดินทางมาแอล.เอ. หาใช่เป็นการตรงมาสอน “ขบวนโขน” แต่อย่างใด เธอมาเพราะ “ฮีโร่” คุณพ่อชวลิต วงษ์ก้อนทอง อดีตทหารไทย คนดีของสังคมคนนั้น เจ็บป่วยอาการโคม่าจนต้องเข้าโรงพยาบาลเมื่อสามเดือนที่แล้ว
เธอมาทันได้กอดจูบคุณพ่อที่รัก ที่ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงลูกหลายคนจากภรรยาเก่า-ใหม่ทั้ง 4 และ ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง เป็นลูกสาวคนสุดท้องของภรรยาคนแรกที่เมืองไทย เธอออกจากสนามบินได้ก็ตรงเข้าโรงพยาบาล สิบโมงเช้ากว่า พ่อ-ลูกได้เจอกัน แต่ ยอดทหารไทยของเราไม่สามารถสื่อสารใดๆ ได้เพราะถูกเจาะคอช่วยหายใจ...
ค่ำคืนเดียวกัน “ครูโอ๋” ซึ่งนั่งเฝ้าคุณพ่อสุดที่รักของเธอก็ได้ยินเสียงหายใจเฮือกสุดท้ายของ ชวลิต วงษ์ก้อนทอง หรือ “หมู่เชาว์” ของชาวแอล.เอ. ก่อนนอนแน่นิ่งอย่างสงบ เขาไปอย่างคนมีบุญ...ไม่ทรมาน
“...โอ๋ได้รับการสั่งสอนจากคุณย่ามาตลอดเวลาว่า ทุกคนมีที่มาและที่ไป ทุกอย่างเป็นไปตามวัฏฏสงสาร โอ๋เสียแม่ไปเพราะมะเร็ง ไม่นานเท่าไหร่ก็เสียพี่ชาย แล้วอีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้นก็เสียคุณย่า...ครั้งนี้ก็เสียพ่ออีก...มันยังทำใจไม่ได้
โอ๋ช็อคไปเลย งงไปเลย ต่อไปจะทำยังไง...แต่ก็โชคดีที่โอ๋มีพี่น้องที่ดี ถึงจะไม่ได้เป็นพี่น้องต่างมารดากัน แต่ทุกคนก็ร่วมแรงร่วมใจกันช่วยงานศพคุณพ่อ แล้วพี่ๆ เขาก็เทคแคร์โอ๋ รักโอ๋ ดูแลโอ๋ เหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่เราก็มีสายเลือดเดียวกันใช่ไหมคะ โอ๋สัมผัสได้ มันเลยเกิดความปิติน่ะค่ะ ก็เลยรู้สึกว่าพ่อทิ้งอะไรไว้ให้โอ๋เยอะแยะเลยนะ...”
ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง เป็นอาจารย์ฝ่ายนาฏศิลป์ สอนอยู่โรงเรียนนายเรืออากาศ การเรียนนาฏศิลป์ของ ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง นอกจากจะสมใจได้เป็น “แม่พิมพ์ของชาติ” แล้ว ยังทำให้ได้เข้ามาแสดงโขนต่อหน้าพระที่นั่ง ซึ่งทุกปีที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์จะมีการจัดแสดงโขนขึ้น
“...โอ๋มีโอกาสได้เข้าไปอยู่ในชมรมโขนธรรมศาสตร์ ของอาจารย์หม่อมราชวงศ์ คึกฤทธิ์ ปราโมช ที่ถึงแม้ท่านจะไม่ได้อยู่สอนพวกเราแล้ว แต่ก็ถือได้ว่าเราก็เป็นลูกศิษย์ท่าน เพราะครูบาอาจารย์รุ่นหลังก็ใช้หลักการเรียนการสอนของอาจารย์หม่อมฯ...
แล้วก็ได้รู้จักกับอาจารย์ส่องชาติ ชื่นศิริ ศิลปินแห่งชาติสาขาศิลปะการแสดง (ละครรำ) ซึ่งท่านเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อเดือนที่แล้ว พวกเรานับถือครูคนนี้เหมือนแม่...คุณแม่เป็นอาจารย์ที่ถ่ายทอดความรู้ทุกอย่างให้พวกเรา ท่านมีเมตตากับพวกเราที่เป็นลูกศิษย์ท่านทุกคน...
โอ๋ได้ทำกิจกรรมหลากหลาย ได้แสดงต่อหน้าพระที่นั่ง สมเด็จพระเทพฯท่านทรงโปรดนอุเคราะห์พวกเรา เวลามีการแสดงที่ชมรมโขนธรรมศาสตร์ ท่านก็จะเสด็จฯมาทอดพระเนตรพวกเราตลอดเวลา ก็เป็นความภาคภูมิใจของพวกเรา เป็นพระกรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้...บางทีท่านก็มาทรงซ้อมดนตรีไทยกับพวกเราด้วย ท่านไม่ถือพระองค์เลย...”
“ครูโอ๋” จบปริญญาตรี จากมหาวิทยาลัยรังสิต จบแล้วก็ไปฝึกสอน การเป็นนักเรียนฝึกสอนของเธอทำให้ได้พบเพื่อนๆ จากมหาวิทยาลัยต่างๆ นี่เองจึงเป็นเหตุให้เธอได้เข้าไปเป็นอาจารย์สอนนาฏศิลป์ที่โรงเรียนนายเรืออากาศ
“...ช่วงนั้นมีโรงเรียนเหล่าฯเข้ามาด้วย มาร่วมกิจกรรมที่เราทำกันขึ้น ก็มีดนตรีไทย นาฏศิลป์ พวกเราก็เข้าไปช่วยเรื่องนี้ ตอนนั้นเราก็ไม่คิดว่าพวกนักเรียนนายร้อยเขาจะมาจริงจังหรืออะไร แต่เขามีชมรมของเขาเหมือนกัน คือชมรมดนตรีไทย เขาก็เข้ามาร่วม...
...ที่มาร่วมก็มี มหาวิทยาลัยเกษตร มหาวิทยาลัยรังสิต มหาวิทยาลัยศรีประทุม ในสายพหลโยธินนะคะ แล้วก็มีนายเรืออากาศเข้ามา ก็มี 4 สถาบัน ซึ่งตอนนั้นโอ๋เรียนอยู่มหาวิทยาลัยรังสิต คณะการศึกษาและการบริการ โอ๋เรียนเอกท่องเที่ยว ก็ได้มีโอกาสเข้าไปร่วมรำ ซึ่งนักเรียนนายเรือเขาก็เล่นดนตรีสดนะคะ โอ๋ก็รำ ก็ติดต่อกันตั้งแต่นั้น...
...ต่อมาโอ๋ก็ได้รับการเชื้อเชิญจาก นาวาเอกเผดิม ไทรวิบูลย์ (ยศปัจจุบัน) ยศตอนนั้นเป็นนายเรืออากาศชั้นปีที่ 5 ของโรงเรียนนายเรืออากาศ ซึ่งเป็นประธานชมรมดนตรีไทย ก็ทาบทามพวกเราให้ไปสอนนาฏศิลป์ เราก็ชวนกันในก๊วนไปสอนกัน ซึ่งโอ๋ก็ไม่ได้คิดว่าจะสอนกันนานอะไร แต่ปรากฎว่า สอนไปสอนมา นี่ก็เข้า 18 ปีแล้ว...
...ประมาณปี 2536 เป็นปีแรกที่นักเรียนเหล่าฯทั้งหมดมาร่วมไหว้ครูดนตรีไทย ซึ่งเป็นปีแรกของนักเรียนนายเรืออากาศ ที่ส่งเข้าไปคือการรำเถิดเทิงกลองยาว แล้วก็มีนักเรียนพยาบาลอากาศหญิงมาร่วมด้วยกับนักเรียนนายเรืออากาศ เราก็สอนผู้ชายให้ตีกลอง ผู้หญิงก็รำ เป็นการเปิดตัวแบบอลังการมาก...ทุกคนก็อึ้งกันเลย ผู้บังคับบัญชา ผู้หลักผู้ใหญ่ต่างๆ ที่เห็นความสำคัญตรงนี้ เลยจัดกันมาทุกปี เป็นระยะเวลากว่า 15 ปีแล้ว...”
ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง เดินทางมาจากเมืองไทย เธอใช้คำว่า แบบ “หัวเดียวกระเทียมลีบ” เธอไม่รู้จักมักคุ้นกับใครที่นี่มาก่อน และคิดเสมอจนถึงวันนี้ว่าพ่อของเธอไปเวเคชั่น ไปอยู่เมืองไทย...เป็นความคิดบวกที่ไม่ได้หมายความว่าการมองโลกของเธอนั้น “สวยเสมอ” แต่เป็นการบอกตัวเองว่า ต่อให้โลกไม่สวย เธอก็มีความสุขอยู่บนความเข้มแข็งได้
“...โอ๋ต้องขอบคุณทุกคนที่ดีกับโอ๋มาก น่ารักมาก พอจัดงานศพก็มารู้จักกับพี่จุ๋ม (สมจิต เค้าอ้น) ซึ่งตอนนั้นพี่เขาไปช่วยบันทึกเทปงานศพคุณพ่อ พี่จุ๋มก็พาไปรู้จักคนโน้นคนนี้ พาเข้าวงการ แล้วก็มารู้จักกับพี่จิดา (เพิ่มพร สุประดิษฐ์) พี่เขาก็เชื้อเชิญให้ไปทำงานโน้นงานนี้ ไปออกงาน ต้องขอบคุณพี่จุ๋ม พี่จิดา พี่ป๊อบ (ตัน พัฒนะ) นายกสภาไทยทาวน์ ที่ดูแลหลายๆ อย่าง...
แล้วก็กราบขอบพระคุณท่านกงสุลใหญ่ฯ ธานี แสงรัตน์ ด้วย ที่ท่านให้โอกาสได้มาร่วมงาน “ไทย นิวเยียร์ เดย์” โดยโอ๋ได้มีโอกาสสอนเดินขบวนโขนบนถนนฮอลลีวูด ท่านมาดูการซ้อมของเราทุกครั้ง ไม่ว่าจะไปที่ไหนท่านก็ตามไปดู แล้วก็ให้กำลังใจพวกเรา
พี่จิดาสอนให้โอ๋รู้อะไรหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะการทำงานกับคนที่นี่ ที่เขาอยู่กันคนละทิศละทางกัน มันลำบาก อย่างกำกับท่าเดินโขนงาน “ไทย นิวเยียร์” พี่จิดาเนี่ยสอนให้รู้ว่าการทำงานในต่างรัฐมันยาก เขาก็ให้คุยกับนักเรียนเลย ให้เราออกความคิดเห็นเต็มที่...”
ใช่แต่งานนาฏศิลป์งดงาม สองอาทิตย์ที่แล้ว งานกีฬาประเพณีแอลเอ-ซานฟรานฯ “ครูโอ๋” ก็ถูกทาบทามให้มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ ใส่เสื้อยืด นุ่งสั้น ออกลีลาแซ่ปปรี๊ด เชียร์ทีมแอล.เอ.เวลาลงแข่ง จนหนุ่มๆ ทีมฟุตบอลซานฟรานฯเป่าปากเปี๊ยวป๊าวกันมาแล้ว
“...ทุกงานที่ได้เข้ามาทำ มันเป็นโอกาสที่ไม่ใช่ทุกคนที่เดินเข้ามาแล้วทำได้เลย แต่โอ๋ได้โอกาสจากท่านนายกสมาคมไทยฯ พี่จีน่า ปรีชา ถึงเวลาก็มาหอบไปนอนบ้าน ไปซ้อมงาน...โอ๋มีความรู้สึก เหมือนมาสานงานต่อที่คุณพ่อเคยทำ มาช่วยสังคม มันไม่ง่ายเลยที่ใครๆ จะมาเปิดโอกาสให้ มาไว้วางใจเราให้ไปทำงาน...
...ที่นี่เป็นสังคมที่ให้โอกาสโอ๋มาก ตอบโจทย์ชีวิตโอ๋ ถ้าเป็นไปได้ โอ๋อยากกลับมาทำงานอย่างมีเพอร์มิท อยู่อย่างถูกต้อง สมกับที่พ่อโอ๋สอนไว้ว่าจะทำอะไรก็ทำให้มันถูกต้อง ชีวิตจะได้ไม่มีปัญหายุ่งยากค่ะ อีกอย่างเส้นทางนี้เหมือนคุณพ่อปูพรมแดงไว้ให้แล้ว...ทุกคนให้การต้อนรับดีมาก หลายท่านที่มีน้ำใจและเมตตาโอ๋ ถ้าโอ๋จำชื่อไม่ได้ ก็ต้องกราบขอโทษด้วย และขอบพระคุณที่สุดมายังทุกท่านที่ไปช่วยงานศพคุณพ่อด้วยค่ะ...”
ลลิตภัทร วงษ์ก้อนทอง “สับสน” ในก้าวแรกยามมา แต่วันนี้มีคำว่า “ถ้าเป็นไปได้” จะกลับมาที่นี่...สองคำที่แตกต่างนี้พาไปหาการกระทำเดียวกัน คือ “แสวงหาคำตอบ”...หาให้เจอนะอาจารย์.