“ซอนนี่” กับ “วีด้า” น่าจะตรงกับคำพูดประโยคหนึ่ง...”หิ่งห้อยทำให้ความมืดงดงามขึ้น...ความมืดทำให้หิ่งห้อยสว่างสวย”
จะว่าไป สังคมไทยรู้จัก “วีด้า” น้อยมาก จน “ซอนนี่ เฉลิมฉัตร” เข้ามาเป็นหนึ่งในทีมอาร์ทติสสร้างสรรค์งานส่งเป็นผลิตภัณฑ์พะยี่ห้อ “วีด้า” นั้นแล หมู่เฮาหลายก๊กหลายเหล่าก็เริ่มรู้แล้วว่า “วีด้า” คือบริษัทผลิตสินค้าที่รับซื้องานจากอาร์ทติสที่เลือกแล้ว มาทำเป็นลวดลายของสินค้าสารพัดชนิดของตัวเอง เปิดแผงขายที่ “เว็บ” เท่านั้น
ซอนนี่ เฉลิมฉัตร ศิลปินงานอาร์ท ที่ “วีด้า” จับตัว “ตีตราจอง” แล้ว เธอมีใจรักการวาดภาพมาตั้งแต่จำความได้ ขีดเขียนแม้แต่ใต้โต๊ะยันฝาบ้าน ...งานอาร์ท “สร้าง” ให้เธอเป็น “ลูกอีกแบบหนึ่ง” ที่ไม่เหมือนใคร...ของคุณแม่เจ้าระเบียบ
“...พี่วาดรูปมาตั้งแต่เด็ก ทั้งวาดทั้งขีดเขียน ถ้วยโถโอชาม ใต้โต๊ะ พี่เขียนหมด คุณแม่ก็ไม่ชอบเท่าไหร่ แต่พอดีเป็นลูกคนโปรด เป็นคนเล็ก ก็ไม่มีบทลงโทษอะไร แต่ก็คอยดุ ไม่ให้พี่มาหมกมุ่นกับการวาด ระบาย...แต่ก็หยุดพี่ไม่ได้ พี่สนใจทำแต่เรื่องอาร์ท จนกระทั่งประถมสาม ครูเห็นก็เลยสนับสนุน คือจับไปเทรนแล้วก็ส่งประกวด คุณพ่อตามใจไม่ดุเลย ไม่เหมือนคุณแม่จะดุตลอด พอประถมสี่ก็ส่งงานประกวด
...พี่ถูกจับไปเทรนแบบตัวต่อตัวจนพี่หลับตาวาดได้...เวลาเขาจับไปเทรน เขาก็จะปล่อยให้วาดจนกระทั่งเบื่อ...ความจริงพี่เรียนเก่งมากนะ แต่พี่ชอบอาร์ทมากกว่า จนในที่สุดครูก็ส่งงานของพี่เข้าประกวด เป็นงานที่พี่วาดภาพแม่พาลูกไปตักบาตร แม่อุ้มลูก พวกนี้ ก็วาดมาจากชีวิตจริงที่แม่เขาอุ้มลูกๆ พากันตักบาตร นั่นแหละ...
จำได้ว่าภาพของพี่พอชนะก็ได้รับรางวัลจาก หม่อมหลวงปิ่น มาลากุล ตอนนั้นท่านเป็นรัฐมนตรีกระทรวงศึกษา รางวัลเป็นเงินสดพันบาท ท่านถามจะเอาเงินไปทำอะไร พี่บอกเอาไปให้คุณแม่...ครูบาอาจารย์ก็ชื่นชมให้คุณแม่ฟังว่าลูกสาวเก่งพอตัวนะ ตั้งแต่นั้นคุณแม่ก็เลยลดความเข้มงวดลง...”
จบการศึกษาระดับมัธยม เธอก็ไปสอบเข้ารัฐศาสตร์ เป็นนิสิตสาวชาวจุฬาฯอยู่พักหนึ่ง แต่เนื่องด้วยโชคชะตาหักเห ช่วงนั้นเป็นสมัยนิยมของการเดินทางมาสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะวงการหมอและพยาบาล เธอเลยเปลี่ยนแนวจาก “วิชางานรัฐ” มาเป็น “วิชาช่วยชีวิตคน” โดยไปสอบเข้าพยาบาล ที่มหาวิทยาลัยมหิดล พอจบพยาบาลก็ทำเรื่องมาอเมริกาสมใจ
“...กลายเป็นว่า การไปเรียนพยาบาลทำงานอาร์ทได้ดีชึ้น เพราะเรียนเรื่อง “อนาโตมี่”(สรีระมนุษย์) เลยมาช่วยเสริมได้คอมพลีท คือทำให้พี่วาดรูปคนได้สมบูรณ์ จะว่าไปตอนเรียนพยาบาลก็ไม่ได้ทิ้งอาร์ทด้วย...ชีวิตในอเมริกาของพี่ไปเริ่มที่โคโลราโด้ก่อน อยู่ได้ปีนึงก็ย้ายมาแอลเอ มาเรียนภาษาในคอลเลจ ก็พอดีคุณพ่อเสียกะทันหันเลยต้องกลับเมืองไทย อยู่ประเดี๋ยวก็กลับมาแอลเอ ทางโน้นก็เก็บศพคุณพ่อไว้ปีนึง แล้วพี่ก็บินกลับไปเผา...”
การกลับไปเมืองไทยครั้งนั้น ซอนนี่ เฉลิมฉัตร ก็สมรสกับ “พี่บุญ” ของเธอ (บุญนิธิ บุญญะนิธิ) หลังจากคบหาดูใจกันมาตั้งแต่ยังเป็นรุ่นพี่-รุ่นน้องอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย และ “พี่บุญ” คนนี้เองที่เป็น “แรงบันดาลใจ” ให้เธออยากเดินทางมาอเมริกา เพราะเขามาดูลาดเลาล่วงหน้าอยู่เป็นปีที่โคโลราโด้
กลับมาเมืองนางฟ้าอีกครั้งพร้อมคู่ชีวิต เธอเป็นนางพยาบาลเต็มตัวที่ Children’s Hospital อยู่แผนก “ทีนเอจเจอร์” และเธอเป็น “ไนติงเกลในฝัน” ที่เด็กๆ รักนักหนา มือถือเข็มฉีดยาจนรีไทร์
“...ช่วงนั้น พี่ทิ้งงานอาร์ทไปพักหนึ่ง ที่กลับมาเรื่องอาร์ทอีกก็เพราะพาลูกไปเรียนอาร์ทกับ อาจารย์วิบูลย์ วันประสาท ที่วัดไทยแอล.เอ. แต่ลูกก็ไม่ยอมเรียน พี่เลยต้องนั่งเรียนเอง อาจารย์ก็ให้วาดรูปไปเรื่อยๆ ตอนหลังเลยไปเรียนไม่ขาดเลย เรียนจนได้โล่รางวัล...
...คือสนุกมาก ติดใจจนต้องไปเรียนตัวต่อตัวที่สตูดิโอของอาจารย์วิบูลย์ ที่ มารีน่า เดลเรย์ อาทิตย์ละครั้งจนตอนหลังก็ถามอาจารย์ว่ามาสอนที่บ้านได้ไหม เพราะเกรงใจ “พี่บุญ” กับลูก ที่ต้องไปนั่งรอรับกลับบ้าน บางทีฝนตกฟ้าร้อง ค่ำมืดดึกดื่น เขาก็นั่งรอกัน ปรากฎว่าอาจารย์ท่านก็จัดเวลามาสอนให้ที่บ้านในที่สุด
...พี่เริ่มเรียนอาร์ทกับ อาจารย์วิบูลย์ วันประสาท ตั้งแต่ปี 2004-2012 ท่านมีหลักสูตรให้ครบหมดทุกอย่าง วาดแล้วก็ส่งประกวด ได้รางวัลทุกครั้ง อาจารย์วิบูลย์บอกพี่โชคดีเรื่องการประกวด งานที่ได้รางวัลของพี่สองภาพได้ไปโชว์ที่ Pasadena Art Expo ด้วย ตอนนั้นวาดรูปหัวปลี แล้วก็รูปแมว แมวนี่ที่จริงเป็นแมวของคนอื่น แต่ชอบเข้ามาในสตูดิโอของพี่ ตอนนั้นก็กำลังคิดอยู่ว่าจะวาดอะไรดี พอเห็นแมวตัวนี้ก็เลย... อ๊ะ..วาด “อีเหมียว” นี่แหละ...เลยได้รางวัลมา
...ส่วนรูปหัวปลีนั้น ที่หน้าต่างสตูดิโอของพี่มีต้นกล้วยโผล่มาให้เห็น แล้ววันนึงมันก็มีหัวปลีออกมา พี่ก็วาดตั้งแต่ใบตอง ต้นกล้วย กล้วยเป็นหวี เป็นเครือ จนมันมีหัวปลีออกมา วาดแม้จนหัวปลีแตกแยกกลีบออก ข้างในมีเกสรสีเหลืองตัดกับสีแดงคล้ำของกลีบปลี ก็วาดในเวลาที่ต่างกัน กลางวันบ้าง เช้าบ้าง เที่ยงคืน ตีหนึ่ง ก็วาดไว้ ก็ได้หัวปลีกับใบกล้วยที่แสงเงาตกทอดลงมา แตกต่างกันไป...”
“งานเพ้นท์” ของ ซอนนี่ เฉลิมฉัตร ถูกเจ้าตัวนำลง “เฟซบุ๊ค” แบ่งให้เพื่อนๆ ใกล้ใจไกลตาทั่วไปได้ชื่นชมอยู่นาน จนวันหนึ่ง “ซีไอโอ” ของบริษัทแฟชั่นเสื้อผ้า-สินค้าประดับ ระดับ “เป็นเอก” คนหนึ่ง นามว่า “อุมัยมา” ตามหาเจ้าของภาพเพ้นท์ที่โชว์อยู่ใน “เฟซบุ๊ค” เพื่อที่จะเชิญชวนให้ไปเป็น “ดีไซเนอร์” ในลิสท์ของบริษัท “วีด้า” (Vida) ที่ขายสินค้าจำพวกเสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋า ฯลฯ ไปทั่วโลก ผ่าน “เว็บไซด์” (shopvida.com) เท่านั้น
หมายความว่าเมื่อไรก็ตามที่ “ซอนนี่ เฉลิมฉัตร” ผลิตผลงานศิลปะของเธอ ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดหรือรูปถ่ายก็ตาม เธอก็สามารถนำผลงานของเธอมาเข้าโปรแกรมคอมพิวเตอร์ของวีด้า ว่าเหมาะจะใช้เป็นลวดลายของสินค้าตัวใด... ผ้าพันคอ เสื้อ กางเกง จี้ กำไล กระเป๋า หมอน ฯลฯ เสร็จแล้วก็โพสต์แสดงบนเว็บไซต์ เมื่อมีคนสั่งซื้อก็จะทำการผลิต และจัดส่งถึงมือผู้ซื้อเป็นขั้นตอนสุดท้าย
“...พี่มาเจอ “วีด้า” ประมาณปลายปี 2015 ซีอีโอ ชื่อ อุมัยมา เอ็ม (Umaimah M.) เขาพยายามติดต่อพี่ อยากได้งานพี่ไปผลิตเป็นสินค้าของ “วีด้า” แต่ตอนนั้นพี่ยังกลัวๆ อยู่ “พี่บุญ” ก็คอยเป็นที่ปรึกษา ยังไม่อยากไปรับปากอะไรเขา เรากลัวโดนหลอก...เลยดูไปสักพัก หาข้อมูลของ “วีด้า” อยู่นานกว่าจะตกลงร่วมงานกับเขา...”
“ซีอีโอ อุมัยมา” ที่ติดต่อตามหา “อาร์ทติ๊สท์ ซอนนี่ เฉลิมฉัตร” เป็นชาวปากีสถาน พ่อแม่เป็นหมอ เปิดโรงพยาบาลในตำบลเล็กๆ ช่วยดูแลคนยากจนในหมู่บ้าน...เธอถูกส่งมาศึกษาที่อเมริกาตั้งแต่อายุน้อย จบจาก “มหาวิทยาลัย ฮาร์เวิร์ด” ใช้ชีวิตอยู่ที่ ซานฟรานฯ “อุมัยมา” คนนี้เก่งคอมพิวเตอร์ กับเรื่องงานศิลปะมาก เธอคือผู้รวบรวมอาร์ทติส ทุกคนมาดีไซน์ มาเพ้นท์งาน แล้วเอาระบบคอมฯ มาใช้ ให้อาร์ทติส ออกแบบงานของตัวเองที่บ้าน หรือที่สตูดิโอของตัวเอง
“...อย่างพี่ดีไซน์งานแล้วส่งไปที่โรงงานเขา รอประมาณสิบนาที สินค้าที่มีงานดีไซน์ของพี่ก็ขึ้นโชว์บนเว็บไซต์เขาแล้ว ทางเขาก็ตีโฆษณาเลยว่าลูกค้าจะเอาผ้าผืนนี้มั้ย ถ้ามีออร์เดอร์ก็จะผลิต เพราะงั้น เวลามีออร์เดอร์สั่งมาก็จะต้องรอนานหน่อย บางทีก็เป็นเดือนเลยกว่าลูกค้าจะได้ แต่ก็เป็นของที่ไม่เหมือนใคร เขามีอาร์ทติสเยอะมาก แต่ละคนก็ดีไซน์งานออกมาสวยๆ ทั้งนั้น...
... พี่แฮปปี้มาก อายุเจ็ดสิบกว่าได้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องไฮเทคขนาดนี้ เขาขายได้ก็ส่งเงินเข้าบัญชีเราเลย เวลานี้ชื่อพี่เป็นอาร์ทติสในลิสท์ของเขาที่อยู่ระดับท็อปเลย คือแสดงว่ามีคนสั่งสินค้าที่พี่ดีไซน์ออกไปเยอะ ชื่อก็เลยได้รับการเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ ใน “วีด้า”...”
วันงาน “ไทยนิวเยียร์เดย์ สงกรานต์เฟสติวัล 2018” บนถนนฮอลลีวูดในวันที่ 22 เมษายนนี้ ซอนนี่ เฉลิมฉัตร จะไปเปิดบูธโชว์งานอาร์ตของเธอ โดยจะนำผลิตภัณฑ์แบรนด์ “วีด้า” ที่เธอเป็นคนดีไซน์ลวดลายไปโชว์ด้วย โดยจะนำไปทั้งผ้าพันคอ เครื่องประดับ กระเป๋า เทียนหอม จานแก้วใบเล็กใบน้อยที่มีงานของเธอโดดเด่นอยู่ ให้พี่น้องเราได้สัมผัสด้วย... แต่ทั้งหมดเป็นแค่ “สินค้าตัวอย่าง” เท่านั้น ใครสนใจอยากเป็นเจ้าของ ต้องเข้าเว็บสั่งซื้อที่ http://www.shopvida.com/collections/sonnychalermchatra เข้าไปชมดูก็จะเห็นงานของเธออวดความงามอยู่บนสินค้าต่างๆ ในราคาที่ต่างกัน และเหมาะเป็นของขวัญ “วันพิเศษ” ในทุกโอกาสให้กับคนรักรักกันทั้งหญิงชาย
“อาร์ทติส” คลื่นลูกใหม่ที่ยังไม่ได้ทำงานที่รัก เพราะมัว “เมคมันนี่” ยุ่งอยู่กับงานอื่น ซอนนี่ เฉลิมฉัตร ฝากให้กำลังใจและลุ้นให้ทำงานอาร์ทมาด้วย
“...สำหรับรุ่นน้อง ถ้าไม่เลิกล้มความพยายาม ไม่ท้อแท้ ก็ทำได้ ขอให้มีกำลังใจและมีโฮ้ป ก็จะทำให้คนรอบข้างมีกำลังใจไปด้วย do the best พอทำได้แล้ว พี่อยากให้รวมตัวกัน เพื่อจะได้ทำอาร์ทด้วยกัน
...แล้วก็มาช่วยกันคิดว่าทำยังไงจะได้เป็นพลังซัพพอร์ทอาร์ทติสที่เขายังไม่มีโอกาสได้ทำงานอาร์ท เพื่อให้เขาได้ทำงานอาร์ท ไม่ต้องไปนั่งสับหมูสับไก่ พี่อยากเห็นอาร์ทติสที่นี่มาทำงานร่วมกันในทางโพสิทีฟ เหมือนที่พี่กำลังทำอยู่ แต่พี่ไม่ถือว่าพี่เป็นอาร์ทติสแต่ถือว่าเป็นคนรักอาร์ทและซัพพอร์ทอาร์ท สนับสนุนไทยอาร์ทติส อยากเห็นเขาได้มีโอกาสทำอาร์ท ทำงานที่เรียนมานะคะ...”
ซอนนี่ เฉลิมฉัตร บอกเล่าเรื่องงานเพ้นท์ “หัวปลี” ของเธอให้ใครๆ ฟังเสมอว่า “วาดภาพรูปเล็กๆ แท้ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รางวัล”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ประสบการณ์บางอย่างที่ “สะสม” มาตั้งแต่เยาว์วัย...ก็พาไปถึง “ดวงดาว” ได้เหมือนกัน.