และในคำตอบที่เต็มไปด้วยเชาว์ไวไหวพริบของเขานี้ สะท้อนความรับผิดชอบและแง่มุมความคิดทั้งในในฐานะ “นายกเทศมนตรีของเมืองลอส แอนเจลิส” และในฐานะนักการเมืองหนุ่มอนาคตไกล...​ไกลถึงทำเนียบขาว ออกมาให้เราได้เห็นอย่างชัดเจน...

อดไม่ได้ที่จะนำมาถ่ายทอดให้พวกเราคนไทยได้อ่านกัน...

บทความของเจอร์นัล โดย ริโห้ กาเลียโน่ ขึ้นต้นว่า “ถามนายกเทศมนตรีของเมืองลอส แอนเจลิส ว่าเคยไปเยือนประเทศต่างๆ มาแล้วกี่ประเทศ เขาไม่สามารถตอบคุณได้ทันที...”

ในการสัมภาษณ์ที่ซิตี้ฮอลล์ของเมืองแอลเอ เมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน เขาต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า แล้วเรียกแอปชื่อ Counties Been ขึ้นมาดูอนิเมชั่นรูปลูกโลกแสดงให้เห็นที่ต่างๆ ที่เขาเคยไป...

“เคยไปเยือน 78 ประเทศ เคยอยู่ 5 ประเทศ” เขาตอบ “คิดว่า ทั้งหมดก็ 83 หรือไงนี่แหละ”

จะว่าเขาไม่ได้หรอก... เพราะในฐานะนายกเทศมตรี คุณการ์เซ็ตติ วัย 47 'หัวหอก' แห่งความสำเร็จของเมืองแอลเอ ในการเสนอตัวเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันมหกรรมกีฬาโอลิมปิกฤดร้อน ปี 2028 ต้องเดินทางไปทั่วโลก เพื่อล็อบบี้ผู้มีอำนาจในการตัดสินใจ ตั้งแต่เดนมาร์ค จนถึงการ์ต้า และตลอดปีที่ผ่านมา เขายังต้องวุ่นวายกับการเดินทางไปทั่วอเมริกา ทั้งฟลอริด้า อริโซน่า นิวแฮมเชียร์ และอีกหลายที่...​

พูดได้ว่า เขาเดินทางเหมือนกับคนที่กำลังคิดหาเสียงเลือกตั้งในตำแหน่งประธานาธิบดี... อันเป็นตำแหน่งที่เขาบอกว่า “อาจจะ” ลงสมัครในอนาคต...

แต่ความเป็นนักท่องโลกของคุณการ์เซ็ตตินั้น มีมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเริ่มอาชีพนักการเมือง พ่อแม่ของเขา ซึ่งต่างก็มีเชื้อสายที่ผสมผเส (พ่อเขาสืบเชื้อสายมาจากอิตาเลี่ยนผสมแม็กซิกัน ส่วนแม่จากรัสเซียและยิว) เจอกันขณะทำงานอยู่ที่สายการบิน แพนแอม

“ถ้ามีเงินเหลือ พ่อกับแม่จะใช้มันกับรถยนตร์ หรือบ้านหรอก” คุณการ์เซ็ตติ บอก “เขาจะบอกว่า ‘เราจะเดินทางกันนะ ไม่ใช่แค่เวเคชั่นนะ ไม่เลย เดินทางกันยาวๆ ตลอด เพราะงั้นผมจึงได้ไปประเทศจีนตอนผมอายุแค่ 12 ไปอินเดียตอนเป็นวัยรุ่น... อะไรแบบนั้น”

กระนั้นก็ดี อย่างที่เราคาดเดาได้ เขาบอกว่าแคลิฟอร์เนียเป็นหนึ่งในสถานที่โปรดปรานของเขาบนโลกใบนี้... อีกทั้งยังเลือก ซานเฟอร์นานโด้ แวลเล่ย์ เป็น “แหล่งท่องเที่ยว” ที่คุ้มค่าที่สุดด้วย

“มันมี lahmacun (อาหารของอาร์เมเนียนหรือตุรกี ทำจากแป้ง) ที่ดีที่สุดในประเทศ.. คนเราเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อไปดูสิ่งที่เรามีอยู่ในย่านแวลเล่ย์ของเรานี่เอง”

ความแตกต่างของการเดินทางในฐานะคนธรรมดากับนักการเมืองคือ :
ในฐานะนักการเมือง เกือบตลอดเวลาคุณจะอยู่ในโรงแรมหรืออาคารของรัฐบาล และไม่เห็นอะไรเลย จริงๆ นะ ที่ไหนก็ตาม เหมือนประชุมในห้อง Virtual reality (ห้องจำลองสภาพแวดล้อมเสมือนจริง) กับของอีกฝ่ายหนึ่งเลย

วิธีที่ดีที่สุดในการทำตัวให้กลมกลืนของนักท่องเที่ยวคือ :
ต้องรู้วิธีสั่งอาหาร ผมคิดว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ ลงเอยด้วยการกินอาหารที่ไม่ได้เรื่อง เพราะมันคืออาหารที่คนพื้นที่คิดว่าคุณอยากกิน แต่ถ้าเขารู้ว่าคุณชื่นชอบวัฒนธรรมของเขาล่ะก็ เขาจะยกเอาของดีที่สุดของเขามาให้ ซึ่งแน่นอนว่ามันอาจจะตีกลับใส่คุณก็ได้ อย่างครั้งหนึ่งที่กรุงเทพฯ และผมพูดไทยได้นิดหน่อย เขาก็เลยยกต้มข่าไก่ที่เผ็ดที่สุดมาให้ มันเป็นซุปที่ผมไม่เคยกินมาก่อนในชีวิต เจอพริกเม็ดเล็กๆ ที่ผมคิดว่าแปลตรงตัวว่า ‘พริกขี้หนู’ (rat shit chiles) ซึ่งเป็นพริกที่ยังคงหลอกหลอนผมจนถึงวันนี้

ผมไม่เคยเดินทางโดยไม่มี :
ปกติก็คงเป็นซอสพริก (hot sauce) พักเรื่องเมืองไทยไว้ก่อนนะ... ผมเคยอยู่ที่พม่า สองซัมเมอร์ ในยุค ‘90s ทำงานกับกลุ่มต่อต้านรัฐบาลทหารที่ต้องหนีเข้าไปอยู่ในป่า เรามีกินแค่ข้าว กับไข่อาทิตย์ละครั้ง และนานๆ ครั้งก็มีผักบ้าง... ผมเจอกับนายร้อยกองทัพบกจากเวสท์-เวอร์จิเนีย ที่พกขวดซอสพริกติดตัวทุกที่ที่เขาไป ตอนนี้ผมก็เลยพักบ้าง ไม่ Tbasco ก็ Tapatio

ผมเคยกินพิสดารที่สุดในต่างประเทศ เมื่อ :
เมื่อผมไปที่วิหารแห่งหนึ่งในประเทศเอริเทรีย  ซึ่งคุณต้องไต่เขาขึ้นไปประมาณสี่ชั่วโมงกว่าจะถึง พวกเขาเพิ่งจะล้มวัวในววันนั้น และให้ผมกินด้วย เขาถามว่าผมอยากจะได้เครื่องปรุงรสอะไรกับเนื้อวัวดิบๆ ไหม ผมบอก “แน่นอน” เขาก็จัดการเจาะรูบนถุงหน้าตาแปลกๆ แล้วโรยมันลงบนเนื้อ รสชาติมันพิลึก... อย่าให้ต้องพูดมากกว่านี้เลย เลยถามว่า ‘มันคืออะไรเหรอ’ พวกเขาบอกว่า ‘อ้อ ถุงน้ำดี’  และนั่นคือน้ำดี

สถานที่โปรดปรานที่สุดของผมคือ :
หมู่บ้านกานาทูกาถาน (Kanadukathan) อยู่ในแคว้นเชตินาถ (Chettinad) ทางตะวันออกเฉียงใต้ของอินเดีย ที่พ่อค้าซึ่งเป็นเศรษฐีอินเดียได้สร้างคฤหาสน์เอาไว้ (คฤหาสน์ เฉตตีย์) มันสวยมาก เป็นที่ๆ ผสมกันระหว่างความพังทลายกับการบูรณะ

หน้าที่ของผม หากเราเดินทางกันเป็นกลุ่มคือ :
คนนำทาง (navigator) เหมือนผมมีเข็มทิศที่เยี่ยมมาก คุณจะเอาผมไปปล่อยในประเทศไหนก็แล้วที่ผมไม่ได้กลับไป 20 ปี แล้วบอกว่า “พาผมจากจุดเอ ไปจุดบี’ แล้วผมจะพาคุณไปที่นั่นได้ ผมอยากไปร่วมรายการ The Amazing Race ก็เพราะเหตุผลนี้ แต่ผมไม่คิดว่าจะทำได้กับงานของผมตอนนี้

ระหว่างเดินทาง ผมทำแบบนี้เสมอ :
ส่งโปสการ์ดมาให้ลูกสาว ผมไม่คิดว่าเด็กรุ่นนี้จะรู้จักจดหมายแล้ว อย่าว่าแต่โปสการ์ดเลย แต่ผมอยากจะให้ลูกมีของสะสมเป็นภาพสวยๆ จากที่ต่างๆ รอบโลก

ของที่ระลึกที่ผมโปรดมากคือ :
เครื่องดนตรี ไม่ใช่ว่าจะแบกกีต้าร์หรือเปียโน่กลับมาหรอกนะ แต่ผมมีคอลเลคชั่นเครื่องให้จังหวะจากทั่วโลกที่ดีมากเลย

ผมจะไม่ตามใจตัวเองกับ :
เที่ยวบิน... ผมค่อนข้างตัวเล็ก พื้นที่เล็กแค่ไหนก็นอนได้ เพราะงั้นผมจะนั่งเก้าอี้แถวกลางในชั้นประหยัด ประหยัดเงินเอาไว้ใช้ทำอย่างอื่นที่ทำได้ดีกว่า

โรงแรมที่ผมชอบที่สุดคือ :
ฮวงหงา เกสต์เฮาส์ (the Hang Nga Guest House) ในเมืองดาลัด ประเทศเวียดนาม เป็นตึกที่ซับซ้อนที่ดูเหมือนตุ๊กตาเปเปอร์มาเชขนาดใหญ่ หรือโลกแฟนตาซีของดีสนีย์ สร้างโดยลูกสาวของประธานาธิบดีเวียดนาม ผมพักในห้องฮันนีมูนสูท ซึ่งทำเหมือนต้นไม้ต้นใหญ่ที่คุณต้องปีนขึ้นไป เหมือนหลุดออกจากฉากของ สโนว์ไวท์กับคนเคระทั้งเจ็ด

คำแนะนำของผมสำหรับนักท่องเที่ยวที่มาแอลเอ เป็นครั้งแรกคือ :
เริ่มตอนบ่ายสอง การจราจรจะคล่องตัวมาก (หัวเราะ) คำแนะนำของผมคือ ใช้ขนส่งมวลชน เรากำลังสร้างสร้างเส้นทางรถไฟใหม่ 15 สาย จริงๆ ที่นี่เป็นเมืองที่ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับระบบขนส่งมวลชน

แหล่งท่องเที่ยวในแอลเอ ที่นักท่องเที่ยวสามารถข้ามได้โดยไม่เสียอะไรคือ :
ร้านขายของที่ระลึกบนฮอลลีวูด วอล์ค ออฟ เฟม แต่ต้องไปดูดวงดาว

ความเชื่อเก่าๆ (myth) ที่ใหญ่ที่สุดของแอลเอ คือ :
เป็นที่ๆ อยู่ยาก... แอลเอเป็นเมืองที่ดีมากสำหรับการกลืนหายเข้าไป ที่ดีที่สุดคือการขับรถไปทางทิศไหนก็ได้ หาสตริปมอลล์เล็กๆ แล้วเข้าร้านที่หนึ่ง ที่สอง ที่สาม ผมรับรองเลยว่าจะเห็นการอยู่ร่วมกันของวัฒนธรรมแบบที่คุณไม่เคยคิดมาก่อน เพราะเรามีธุรกิจของเกาหลีอยู่ข้างธุรกิจของอาร์เมเนียน ถัดไปเป็นร้านของคนไทย ติดกับร้านของกัวเตมาลา ทั้งหมดอยู่ในลานจอดรถแห่งเดียวกัน

ผมจะตุนเครื่องบิน แอร์ฟอร์ซวัน ด้วย :
คลิฟ บาร์ รสช็อกโกแล็ตมินต์ (Clif Bars) ตอนอยู่ที่เอริเทรีย ที่นั่นไม่มีอาหารให้เลือกมากนัก ผมเอาเอ็นเนอจี บาร์ ไปด้วยสองลัง ผมคิดว่ามันเชื่อมโยงมันกับการเดินทางแบบรวดเร็วและงานหนัก

ภาพยนตร์ที่ผมดูเพื่อให้รู้สึกเหมือนกำลังเดินทางคือ :
“Tampopo” เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในญี่ปุ่น ซึ่งผมเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนตอนเรียนไฮสกูลที่นั่น เป็นหนังเรื่องแรกที่ผมดูแล้วรู้สึกว่า เราตามตัวละครตัวหนึ่งอยู่ ตามได้สักครึ่งชั่วโมง อยู่ๆ พอมีใครเดินผ่านมาเราก็ตามเขาไปเลย ซึ่งนั่นคือการเดินทางท่องเที่ยวนะ บ่อยครั้งเลยที่แต่ละบทจะไม่เกี่ยวกัน มันคือส่วนหนึ่งของการเดินทาง

ก่อนตาย ผมอยากจะไป :
ทุกๆ ประเทศในโลกนี้