วันที่ 9 กุมภาพันธ์ นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ รองหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ และอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม โพสต์ข้อความทางเฟซบุ๊กแสดงความเห็นกรณี เหตุวิศวกรใช้อาวุธปืนยิงถูกวัยรุ่นที่เข้ามาล้อมรถเสียชีวิต นายนิพิฎฐ์ระบุว่า วิศวกร กับ ม.4 (ความเป็นธรรม 2 ฝ่าย)

-คดีวิศวกร กับ เด็ก ม.4 หากเราตัดสินใจไปแล้วว่าใครผิด-ใครถูกจะตัดสินด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็ไม่จำเป็นต้องอ่านข้อความนี้ต่อ แต่หากอยากจะเพิ่มเติมความรู้เพื่อประเทืองปัญญานิดหน่อย ก็ลองอ่านต่อ

-เวลาเราพูดถึงความยุติธรรมนั้น สิ่งที่ต้องคำนึงคือ “ความยุติธรรม 2 ฝ่าย” เพราะความยุติธรรมนั้นไม่อาจยุติธรรมกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่หากต้องยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย

-พฤติกรรมของวัยรุ่นไม่เหมาะสมแน่นอน หากเห็นเพียงภาพที่ปรากฏแม้ผมเองก็อาจจะตัดสินใจเหมือนวิศวกร (ขอย้ำนะครับ ถ้าเห็นเพียงภาพที่นำมาเผยแพร่ผมก็คงตัดสินใจแบบนั้น) แต่เรื่องนี้ก่อนที่เราจะให้ความยุติธรรมฝ่ายใด เราต้องมีเท็จจริงบางประการเพิ่มเติม กล่าวคือ

1.ข้อเท็จจริงก่อนเกิดเหตุ ไหนๆ ก็มีการเปิดเผยภาพบางส่วนตอนที่มีการยิงแล้ว ก็น่าจะเปิดเผยภาพตั้งแต่ตอนแรกตั้งแต่การขับรถปาดหน้ากันไป-มา เรื่องนี้คงมิใช่จอดรถแล้วลงมาทะเลาะกัน หากขับรถปาดกันไป-มา แล้วมีการท้าทายกัน ความชอบธรรมในการป้องกันก็ลดน้อยลง หรืออาจหมดไปเลย หลักการป้องกันตัวนั้น ผู้กระทำต้องไม่มีส่วนก่อให้เกิดการกระทำผิด หรือสมัครใจเข้าวิวาท เพราะหากผู้กระทำมีส่วนก่อให้เกิดการกระทำผิด หรือสมัครใจเข้าวิวาท หลักเรื่องการป้องกันตัวจะหมดไปทันที

2.ข้อเท็จจริงว่า ก่อนยิง ปืนอยู่ตรงไหน ข้อนี้ก็สำคัญมาก เพราะถ้าปืนอยู่บนตักรับรองคดีพลิกแน่ หรือถ้าปืนอยู่ที่เอวก็มีปัญหาว่าพกแบบนั้นไปเดินตลาดหรือ หรือถ้าปืนอยู่ในเก๊ะหน้ารถ แล้วหยิบมายิง ก็จะมีปัญหากับเสียงของภรรยาที่พูดว่า พี่ยิงหรือ (ไม่ขอลงรายละเอียด) ข้อเท็จจริงเหล่านี้เป็นเรื่องที่แต่ละฝ่ายต้องเตรียมไปสู้คดีกัน เพราะเปิดมาก็เสียหายต่อรูปคดีแน่นอน

3.การป้องกันที่ชอบด้วยกฎหมาย เหมือนกับการอนุญาตให้เราฆ่าผู้อื่นได้โดยไม่มีความผิด นักกฎหมายจึงท่องคำพิพากษาศาลฎีกากันจนขึ้นใจว่า ข้อเท็จจริงแบบไหนป้องกันโดยชอบ แบบไหนป้องกันเกินกว่าเหตุ แต่อย่าลืมนะครับ ชีวิตมนุษย์เขาไม่นำมาเป็นเครื่องทดลองกฎหมาย อย่าจินตนาการไปเองว่า ยิงได้ หรือ ยิงไม่ได้ เว้นแต่ เรารู้หลักกฎหมายว่าด้วยการป้องกันเสียก่อน

-เอ้า!!! ถ้างั้นเรื่องนี้ สอนอะไรเราบ้าง ก็สอนเราว่า หลายครั้งที่ใจร้อนขับรถปาดหน้ากันไป-มา ขับรถปิดทางกัน ไม่ยอมให้กัน มักลงเอยแบบนี้ ต้องแลกด้วยชีวิตแลกด้วยอิสรภาพ เราจึงต้อง “แก้กันที่เหตุ” เชื่อผมเถอะ ที่หลายคนแสดงความเห็นกันแบบสะใจว่า “ถ้าเป็นกรู..รับรองยิงหมดแม็ค..” พูดแบบนั้นอาจจะสนุก แต่หลังจาก “หมดแม็ค” แล้วรับรอง “หมดตัว” แน่นอนเผลอๆ เมื่อหมดตัวแล้วได้เข้าไปพักผ่อนในคุกสัก 2-3 ปี อย่าสนุกกับการขึ้นโรงขึ้นศาลเลยครับ ผมไม่เห็นใครสนุกกับการขึ้นโรงขึ้นศาลเลย เว้นแต่ทนายความอย่างพวกผมนี่แหละ